سان زونینگ (SAN zoning) یک روش مدیریت و کنترل دسترسی در شبکه‌های ذخیره‌سازی (Storage Area Networks یا SAN) است که برای تفکیک و محدود کردن دسترسی به منابع ذخیره‌سازی (مثل دیسک‌ها و لوکیشن‌های ذخیره‌سازی) استفاده می‌شود. این کار به کمک تعریف زون‌ها انجام می‌شود که به نهادهای مختلف در شبکه اجازه می‌دهد تا به داده‌های خاصی دسترسی پیدا کنند، در حالی که دسترسی به سایر داده‌ها را محدود می‌کند.
انواع زونینگ:
- Port Zoning: دسترسی به منابع ذخیره‌سازی بر اساس پورت‌های فیزیکی سوئیچ SAN کنترل می‌شود.
- WWN Zoning: دسترسی به منابع ذخیره‌سازی بر اساس WWN (World Wide Name) یا شناسه‌های جهانی هر دستگاه تنظیم می‌شود. این روش معمولاً دقیق‌تر از روش پورت زونینگ است.
- Alias Zoning: استفاده از نام‌های مستعار برای گروه‌بندی دستگاه‌ها و راحت‌تر کردن مدیریت.
نحوه کانفیگ SAN Zoning:
- شناسایی دستگاه‌ها: ابتدا باید WWN یا پورت‌های سوئیچ SAN دستگاه‌هایی که می‌خواهید به آن‌ها دسترسی بدهید یا محدود کنید، شناسایی شوند.
- ساخت زون‌ها: با استفاده از یک ابزار مدیریت سوئیچ SAN (مثل Cisco MDS، Brocade یا HPE) می‌توانید زون‌ها را ایجاد کنید.
- در صورتی که از Port Zoning استفاده می‌کنید، باید پورت‌های فیزیکی سوئیچ را به زون‌ها تخصیص دهید.
- در WWN Zoning، WWN هر دستگاه یا HBA (Host Bus Adapter) را به زون‌های خاص اختصاص می‌دهید.
- اعمال سیاست‌ها: برای هر زون می‌توانید سیاست‌های دسترسی تعریف کنید تا دستگاه‌ها یا سرورها فقط به منابع ذخیره‌سازی مجاز دسترسی داشته باشند.
- تست و نظارت: پس از اعمال تغییرات، باید به‌دقت عملکرد شبکه SAN را بررسی کنید و مطمئن شوید که دسترسی‌ها به درستی محدود و مدیریت شده است.
کانفیگ SAN Zoning معمولاً نیاز به دقت بالا و تست‌های مکرر دارد تا از ایجاد مشکلات در دسترسی به داده‌ها جلوگیری شود. این فرآیند به‌ویژه در سازمان‌های بزرگ که منابع ذخیره‌سازی و سرورها بسیار گسترده هستند، اهمیت زیادی پیدا می‌کند.
اولین فردی باشید که دیدگاه می نویسد...